Home » Blog

Ja tegen de jurk

Yes-to-the-dress

Ik val maar meteen met de deur in huis, ik ben nooit getrouwd, dus een trouwjurk heb ik ook niet. Soms kom ik tijdens het zappen terecht op het programma Yes to the dress, gefascineerd kijk ik dan naar de vrouwen die een jurk uitkiezen, al dan niet aangemoedigd door een groepje andere vrouwen. Waarom er nooit een man bij zit weet ik ook niet.

Het is natuurlijk een trouwjurk en dat ding kost toch zeker zo’n duizendje of twee. Daarvan kun je toch een hoop andere leuke dingen doen zou je zeggen, niet in het minst een heleboel andere jurken kopen die je ook veel vaker aan kunt trekken. Want zo’n trouwjurk doe je niet nog een keer aan. Tenminste, ik zie daar niemand mee in de kroeg of op een feestje. En mocht je scheiden en opnieuw trouwen dan is het ook wat gek dat in dezelfde jurk te doen.

Ooit heb ik trouwens ook een mooie jurk gezien waarin ik wilde trouwen, maar dat delen met mijn toenmalige vriend was geen goed idee. Hij ging NOOIT meer trouwen. Dat had ik weer. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Ik heb ook al niet in sinterklaas geloofd, laat staan in god en dan ook nooit trouwen. Wat blijft er dan nog te dromen over in het leven.

Nee dan moederdag, ook zoiets. Commerciële onzin vond ik dat altijd. Dus toen ik moeder werd en de eerste moederdag zich aandiende was er natuurlijk geen cadeautje. Wel feliciteerde een buurvrouw me met moederdag en toen brak ik, ook toen, in huilen uit. In mijn leven heeft het no-nonse-denken altijd centraal gestaan en fantasie en romantiek deden niet mee.

Dat komt voort uit mijn opvoeding en lastige jeugd, maar ik heb er zelf ook hard aan mee gedaan met mijn nuchtere kijk op het leven. En nu betrap ik mezelf er wel eens op dat ik echt niet meer weet hoe ik nog moet dromen. Want de ideale relatie, de ideale baan, het ideale leven, ik geloof ook daar niet meer in. Ik doe maar wat, geniet op zijn tijd en soms ben ik de wanhoop nabij en dan leef ik weer verder.

Wat is dan toch de aantrekkingskracht van zo’n trouwjurk? Dat is het sprookje van het huwelijk, het leven, de toekomst en de eigen sprookjesrol daarin. Even schitteren in de hoofdrol van de film van je eigen leven. Maar de echte vraag hier is natuurlijk waarom ik dan naar dat programma kijk? De waarheid is dat ik gefascineerd ben en eigenlijk stiekem stikjaloers, want zij geloven wel in sprookjes, lijkt me heerlijk…

Ont-moeting

Ontmoeting

De laatste tijd ben ik zo moe van het moeten en zie ik alleen maar chaos om me heen en kom er niet doorheen, hoe hard ik ook moet van mezelf.

Ik moet de gordijnen nog afwerken, die heb ik al een keer los gehaald om daarna onafgewerkt weer op te hangen, omdat ik het niet af kreeg, en nu hangt het er helemaal zielig bij. Ook moet ik de afwas wat vaker doen, want dat staat zo slordig op het aanrecht. En ik moet eigenlijk elke dag stofzuigen, want ik heb twee honden en die moeten trouwens ook nog minimaal 2 uur per dag uitgelaten worden… Ik moet de planten op het balkon wat beter verzorgen, die staan te verpieteren bij dit droge weer. En dan vergeet ik nog dat het aquarium met die ene goudvis alweer vol zit met algen. En ik moet ook wat vaker boodschappen doen, zodat de kinderen, inmiddels volwassen, er niet steeds naast grijpen. Of misschien moet ik hen dan wat vaker vragen om boodschappen te doen, ja dat moet ik wel regelen natuurlijk, anders gebeurt er niks. Net als die goudvis, de enige overgebleven goudvis die mijn dochter als beloning kreeg voor goed gedrag op school alweer 7 jaar geleden. Die is eigenlijk van haar en ik moet er wel goed voor zorgen, dus heb ik een aquarium gekocht zodat het niet zo zielig is voor die vis. Ik moet wat af in mijn leven en ik kom er niet doorheen. Ik moet zelfs zoveel dat ik meestal helemaal niets meer wil en uitgeput van het moeten op de bank voor de tv neerzak, met een wijntje en een serie, vol schuldgevoel en falen.

Maar op een dag ben ik zo moe van het moeten dat ik denk de maat is vol, vandaag hoef ik niets, ik ga ont-moeten. Dat valt nog helemaal niet mee. Als ik opsta bedenk ik dat ik moet douchen, of, oh ja, ik hoef niet te douchen als ik dat niet wil en dat kan straks ook nog, misschien wil ik wel vanmiddag douchen. Wat wil ik eigenlijk? Nou dan ga ik maar wat eten, kopje koffie en ik moet wel een beetje gezond eten, want ik ben steeds zo moe. Uhh, ik moet helemaal niks! Eigenlijk heb ik nog helemaal geen honger en later kan ik eten waar ik zin in heb. Dat voelt al een stuk beter.

De hele dag betrap ik mijzelf op het moeten, ik moet niet stofzuigen, wil ik stofzuigen? Ik moet niet opruimen, wil ik opruimen? Ik hoef die stapel boeken die nog gelezen moeten worden niet te lezen, wil ik ze lezen? Het kost mij verbazingwekkend veel moeite om te bedenken wat ik wel wil en dat is niet veel eigenlijk. Eindelijk mag ik van mezelf op de bank voor de tv, wat lekkers nemen, even niet douchen of gezond eten. Rondlummelen, voor de lol wat lezen, knuffelen met de honden, gewoon zitten en wat voor me uitstaren, en dat alles zonder schuldgevoel. Okay, de honden uitlaten moet wel, is wel zo aardig ook, maar ja, eigenlijk vind ik dat ook leuk, dus ik wil dat ook.

De hele dag ben ik bezig om mezelf te ont-moeten en ik kom daarbij mezelf aardig tegen.