Home » Blog

Tand-om-tand

De tand des tijds

We rijden huiswaarts van een zonnige wintersport met net genoeg sneeuw en meer dan genoeg zon. In het dorpje dat we passeren nog even snel een stokbroodje gekocht en huisgemaakt kaasje gescoord. Daarbij een praatje met de winkelier gemaakt, wat me best goed afgaat in mijn beetje Frans. Destijds pas echt goed geleerd toen ik enkele maanden een Frans vriendje had.

In de auto en op weg naar huis, nog een uurtje of 12 voor de boeg. Ik neem een stokbroodje met een stukje chocola erin, ook weer zo Frans en doet denken aan die tijd in Marokko. Dan zegt mijn voortand heel hard “knap”, een scherp geluid, en ik zeg shit! Hij is gebroken zeg ik, wat zegt mijn vriend, mijn voortand zeg ik.

En het voert me meteen terug, dertig jaar terug in de tijd. Het moest eens gebeuren zeg ik, want de tand is al 30 jaar dood. Dan breken ze op een gegeven moment. Het voert me terug naar toen het gebeurde, met een harde klap met mijn voortand op het fontijntje van een Marokkaanse wc. Ik was gestrest, ik weet het nog precies. Had een ruzietje met mijn toenmalige vriend en lette dus niet op in het krappe wc-tje, beng. Er brak een stukje van mijn tand af en toen zei ik ook “shit!”, 30 jaar geleden.

Ik weet ook nog waar de ruzie over ging, mijn buikje, die was volgens hem te dik. Terwijl het zo’n schattig buikje was, dat weet ik nu. Ik heb altijd een klein vetkussentje gehad net onder mijn navel, als ik dat nu zie bij jonge vrouwen vind ik dat schattig. Maar toen niet dus en hij ook niet, hij vooral niet. Tot dan was ik me er eigenlijk niet zo van bewust, maar toen hij zei dat het de buik van een oudere vrouw was flipte ik en vanaf toen had ik een klein complexje, mijn kleine buikje.

Het was overigens een ontwikkelde academisch geschoolde jongen, een die alleen films keek van Woody Allen. En de situatie had zo in een typische Woody Allen film gepast, vol ingewikkelde familiesituaties en verlegenheid.

We sliepen in de woonkamer van zijn moeder, een docent Frans in Tanger, maar ongehuwd was dat eigenlijk niet de bedoeling. Zijn vader had een nieuwe vrouw in Groot-Brittannië en daar was deze jongen uit geboren, maar dat wilde hij eigenlijk niet. Dus hij was Fransman geworden en haatte zijn Engelse moeder. En daarom moest ik Frans spreken van hem, wat wel weer heel fijn is, want daardoor kon ik nu een praatje maken met die winkelvrouw van het stokbrood. Maar ja daarom nam ik een stukje chocola op mijn stokbroodje en toen…